de FOLLAS NOVAS

I

Daquelas que cantan ás pombas i ás frores

todos din que teñen alma de muller;

pois eu que non as canto, Virxe da Paloma,

...............¡Ai!, ¿de qué a teréi?

II

Ben sei que non hai nada

novo embaixo do ceo,

que antes outros pensaron

as cousas que hora eu penso.

E ben, ¿para qué escribo?

E ben, porque así semos,

relox que repetimos

eternamente o mesmo.

III

...............Tal coma as nubes

...............que leva o vento,

i agora asombran, i agora alegran

os espacios inmensos do ceo,

...............así as ideas.

..............loucas que eu teño,

as imaxes de múltiples formas

de estranas feituras, de cores incertos,

...............agora asombran,

...............agora acraran,

o fondo sin fondo do meu pensamento.

IV

Diredes de estes versos, i é verdade,

que tén estrana insólita armonía,

que neles as ideas brilan pálidas

...............cal errantes muxicas

...............que estalan por istantes

...............que desaparecen xiña,

que se asomellan á parruma incerta

que voltexa no fondo das curtiñas,

i ao susurro monótono dos pinos

...............da beiramar bravía.

Diréivos tan só que os meus cantares

así sán en confuso da alma miña,

como sai das profundas carballeiras,

...............ó comenzar do día,

...............romor que que non se sabe

...............si é rebuldar das brisas,

...............si son beixos das frores,

si agrestes, misteriosas armonías.

..............que neste mundo triste

o camiño do ceo buscan perdidas.

V

¡Follas novas!, risa dame

ese nome que levás

cal si a unha moura ben moura

branca lle oíse chamar.

Non Follas novas,

ramallode silvas e toxos sós,

hirtas coma as miñas penas,

feras, coma a miña dor.

Sin olido nin frescura,

bravas magoás e ferís...

¡Si na gándara brotades,

cómo non serés así!

VI

¿Qué pasa ó redor de min?

¿Qué me pasa que eu non sei?

Teño medo dunha cousa

que vive e que non se ve.

Teño medo á desgracia traidora

que ven, e que nunca se sabe ónde ven.

VII

Algúns din ¡miña terra!

din outros ¡meu cariño!

i este, ¡miñas lembranzas!

i aquel, ¡ou meus amigos!

Todos sospiran, todos,

por algún ben perdido.

Eu só non digo nada,

eu só nunca sospiro,

que o meu corpo de terra

i o meu cansado esprito,

adondequer que eu vaia

...............vai comigo.

Adiós

¡Adiós!, montes e prados, igrexas e campanas,

¡adiós!, Sar e Sarela, cubertos de enramada,

¡adiós!, Vidán alegre, muiños e hondanadas,

Conxo, o do craustro triste i as soedades prácidas,

San Lourenzo, o escondido, cal un niño antre as ramas,

Belvís, para min sempre o das fondas lembranzas,

Santo Domingo, en onde canto eu quixen descansa,

vidas da miña vida, anacos das entrañas.

E vós tamén, sombrisas paredes solitarias

que me viches chorare soia e desventurada.

¡Adiós!, sombras queridas; ¡Adiós!, sombras odiadas;

...............outra vez os vaivéns da fertuna

...............para lonxe me arrastran.

Cando volver, se volvo, todo estará onde estaba;

os mesmos montes negros i as mesmas alboradas,

do Sar e do Sarela, mirándose nas auguas;

os mesmos verdes campos, e as mesmas torres pardas,

da catedral severa, ollando as lontananzas;

mais os que agora deixo, tal coma a fonte mansa,

ou no verdor da vida, sin tempestás nin bágoas,

¡c´nto, cando eu tornare, vítimas da mudanza,

terán depresa andando na senda da disgracia!

...............i eu... mais eu, ¡nada temo no mundo,

...............que a morte me tarda!

ROSALÍA DE CASTRO.